Bekenden

Hebt u dat nou ook?

Dat je mensen kent die je helemaal niet kent?

Ik ga al zeker een jaar uiterst vriendelijk om met mensen die ik helemaal niet ken. En volgens mij kennen ze mij ook niet. Zeker weten doe ik dat niet, en daar zit dan ook het probleem.

Het was een keer bij de koffieshop in Albert Heijn. Ik plof daar vaak neer na het sjouwen en trakteer mezelf op een kopje espresso. Omdat ik meestal op dezelfde tijd boodschappen ga doen, kom ik ook meestal dezelfde mensen tegen. Je gaat gezichten herkennen. Zo ook die mevrouw, die soms wel, soms niet van een man (haar man, denk ik) vergezeld was.

Je gaat elkaar groeten, na een tijdje.

En dan heb je eens een avond in de schouwburg, en verhipt, daar zie je ze weer. Ze zitten aan de bar en er flitst iets van herkenning over en weer. “Kom er bij zitten”, zeggen ze joviaal. Ach, waarom ook niet, je kent ze toch? Je bent zelf in gezelschap en zij hebben ook andere mensen bij zich en er ontwikkelt zich een hartelijk gesprek. Dan gaat de bel, pauze over, en weer terug de donkere zaal in.

De eerstvolgende keer dat je ze ziet is weer bij de koffieshop in Albert Heijn. “Hoi”, groet je, en ploft met je kopje espresso bij hen aan tafel. Je kent elkaar toch, en dan staat ’t zo raar wanneer je in je eentje een tafeltje verder gaat zitten.

Zo vergaat het vele zaterdagen. We kletsen over van alles en nog wat. Het weer, de tuin, de schouwburg, wat we vanavond eten en zo. En dat gaat al meer dan een jaar zo. We groeten elkaar als oude bekenden, maar ik heb geen idee hoe ze heten. En volgens mij weten ze mijn naam ook niet. Maar dat kun je na zoveel tijd toch niet zeggen? Dat staat zo onvriendelijk, toch?

Soms vraag ik me af, of ze ook dit soort gedachten hebben…………… maar ik durf het niet te vragen!

 

 

 


september 1998

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.